[fan-fick] "Debitum"

Igniss

No więc tak. Nie mam pojęcia, skąd wziął mi się na to pomysł, ale... wymyśliłam i jest. Kwadratowy

Początkowo miało to być tyko jednostronicowe opowiadanko, ale wyszło trochę dłuższe i musiałam podzielić na 3 rozdziały. W sumie i tak niezbyt wiele.
Noooooo... to życzę miłego czytania.

Debitum

Roz.1

Gdy otworzyła drzwi, zaduch i gorące powietrze uderzyły w nią z całą swą mocą. Poczuła, jak jej zmarznięta twarz robi się coraz bardziej rumiana. Głośna, dudniąca muzyka zagłuszała odgłosy jej kroków, dzięki czemu czuła się dziwnie bezpieczna. Zdjęła wilgotny płaszcz i sprawdzając uprzednio zawartość kieszeni, powiesiła go stojącym w rogu wieszaku, a sama udała się w stronę baru. Siadając na jednym z wysokich krzesełek, demonstracyjnie zarzuciła na plecy długie, ciemne włosy. Spojrzała wyczekująco w stronę barmana, który nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Przyzwyczajona do głodnych, natarczywych spojrzeń mężczyzn, mogłaby poczuć się tym wręcz urażona, ale nie dziś. Tej nocy chciała się najzwyczajniej w świecie urżnąć.
-Coś dla Pani?
Nareszcie.
-Dwie Whiskey, nie mieszane.
-A dowodzik dostanę? – mężczyzna uśmiechnął się do niej obleśnie, ukazując brak lewej dwójki. Wyglądał na osobnika, który lubił także pozbawiać zębów innych ludzi. Teraz jednak patrzył na nią bardzo dwuznacznym wzrokiem. Przekaz był jasny: Jeśli nie masz papierów, możemy załatwić to w inny sposób.
Dziewczyna wyprężyła się, niby przypadkiem uwidaczniając głęboko wcięty dekolt. Uśmiechnęła się do siebie.
Marz dalej, pomyślała, wyjmując z kieszeni krótkiej spódniczki dokument. Barman spojrzał na niego, na nią, potem znów na niego i znowu na nią, poczym bez słowa zabrał się za wlewanie napoju. Przyzwyczaiła się jednak do tego. Wywiady, paparazzi, czasem nawet autografy. Nie wiedziała tylko jak nazwać rodzaj sławy, jaką była. Celebryta? Nie...
Wracając, mężczyzna oprócz szklanki, położył przed nią dzisiejszą gazetę. Wbrew sobie, po raz setny tego dnia przeczytała nagłówek. „Diana Lardis przegrywa kolejną sprawę o dziecko”. Podniosła wzrok.
-Jak masz na imię? – zapytała słodko.
-Roy.
Wypiła powoli kolejno obie szklanki. Jedną po drugiej, każąc mu czekać na jakąkolwiek reakcję.
-Posłuchaj Roy. – powiedziała w końcu - Tak na ciebie patrzę i widzę tylko małą, żałosną kreaturę, która... – zamilkła, nie będąc nawet w stanie zamknąć do końca ust.
Nie, to nie możliwe. Była pijana, miała omamy, lub zwyczajnie się pomyliła. To nie mógł być...
Jego włosy... Były dłuższe niż to zapamiętała.
Wtem, on także spojrzał na nią. Zorientowała się o tym zbyt późno, by niezauważalnie odwrócić wzrok. Po za tym, była zbyt oszołomiona aby to zrobić.
Przez dłuższą chwilę wpatrywali się w siebie zaskoczeni.
To on pierwszy zdobył się na słaby uśmiech. On pierwszy wstał i ruszył w jej stronę. Z trudem pohamowała mechanizm ucieczki, karcąc się w duchu. Oboje byli już dorośli, spławi go w miarę szybko i będzie miała spokój. Taaaaak, tak zrobi.
Uniosła szklankę do ust i wlała do gardła resztkę płynu, poczym wyprostowała się, starając się przyjąć znudzoną, pewną siebie pozycję, lecz... Z jakiegoś powodu nie potrafiła.
-Witaj. To... Całkiem sporo czasu.
Na dłuższą chwilę zaduch i alkohol odebrały jej mowę.
-Tak, sporo. – wydusiła w końcu.
-Zatańczysz?
Spojrzała na niego jak na szaleńca.
-Właśnie wychodziłam. – powiedziała tylko i chwiejąc się lekko podążyła do wyjścia.
-No weź, tylko raz. To nic zobowiązującego. Jeden taniec.
Zawahała się przez chwilę.
-Widzisz, nie pamiętam już, na co cię stać. – uśmiechną się figlarnie. Tak, jak tylko on potrafił to zrobić.
Odwróciła się. Baaaardzo powoli. Jej ciało samo zaczęło poruszać się w rytm ogłuszającej muzyki.
Przypomnę Ci co straciłeś. Oj, przypomnę.
Zaczęła sama, patrząc na niego wyczekująco i już po chwili znalazła się w jego ramionach.
Znów byli królem i królową świata.
Piękni i niebezpieczni.
Wszystkie jego ruchy były doskonałe, a ona w niczym mu nie ustępowała. Jego ręce posuwały się coraz dalej i dalej. Nie zorientowała się, kiedy jej plecy napotkały zimną ścianę, zamykając ją w pułapce.
-Diano – szepnął. Jego oddech pachniał słodko potem i alkoholem. – Wprowadź się do mnie. Wywalczymy nasze dziecko i będziemy wielką, szczęśliwą rodziną.
To przywołało ją do rzeczywistości.
-Jesteś pijany. – warknęła nastroszona. – Nie pamiętasz nawet, jak ma na imię.
-Seena. Tak, ma na imię Seena. Chociaż ja chciałem inaczej, Lyn.
-Ma tak na drugie. Seena Lynette.
-Seena Lynette.
Zakręciło jej się w głowie. Upadałaby, gdyby jej nie podtrzymał.
-Wynajmuje pokój niedaleko. – powiedział, chociaż już niewiele do niej docierało. – Chodź ze mną.
Opierała się przez chwilę. Potem, cały świat spowiła ciemność.

* * *

Taaak. To by było na razie tyle. Wszystkich chętnych, którzy czytali serię "Igrzyska Śmierci" zapraszam także na mojego bloga :
[link widoczny dla zalogowanych]
Jezyk

Lemo

Genialne! Nic więcej nie wymyślę.. Mam rozumieć że bariera opadła? Laughing

Ciekawe, pierwszy raz pomyślałam co by było z dzieciakiem Diany, gdyby ETAP się skończył.. Skłaniasz mnie do refleksji!
Czekam.. Wesoly

Rose

Kiedy się skapnełam kto jest kto...
Niezapomniane uczucie.
Jestem starsznie siekawa tego ff, pisz dalej, plizzz... Mruga

sunshine

Diana kojarzy mi się z Michelle ze Skinsów. Wesoly

Mi się podoba, takie oryginalne... Wstawiaj dalsze kawałeczki, bo czekamy niecierpliwie. Wesoly

Ollaa XD

Świetne!

Czekam na cd. Wesoly

Kira

To jest świetne!
Dianie zabrali dziecko

?
A ten gość, z którym ona tańczyła... to Caine

? Czy ktoś inny? Bo ja dzisiaj jakoś ciężko myślę i się nie domyślam kto to...
Czekam z wielką niecierpliwością na ciąg dalszy i życzę weny Smile

.

Lemo

Diana-Ladris- mi się wydaje że to Caine.. No bo w końcu on wybierał imię itd.
Igniss? Kto to jest?

Igniss

Dziękuję za wszystkie komentarze i - bez obaw. Wszystko się wyjaśni. Mruga

Roz.2

Znów śniła ten sam sen. Biegła przez las, nerwowo łapiąc oddech. Gnała i gnała, a kiedy skończyły jej się siły, zatrzymała się. Przez bardzo długi czas stała drżąc, nieczuła na otoczenie. Z amoku wybudził ją płacz dziecka, które trzymała w ramionach. Dopiero teraz zorientowała się, że za mocno je ściska, lecz nie poruszyła się. Była nawet zbyt bardzo zszokowana, żeby płakać. Wpatrywała się tylko tępo w nowonarodzoną dziewczynkę. Czekała na jakiś nagły przypływ matczynej miłości, czy coś w tym stylu, ale nic podobnego nie nastąpiło. Nic. Maluch był dla niej jakąś dziwną, rozwrzeszczaną istotą, która z niej wyszła, porównywalną do tego srebrnego karalucha, który kilka miesięcy temu zabił tyle osób. I mnie także zabije – uświadomiła sobie nagle. W ETAP-ie każdy musiał troszczyć się o siebie. Tylko i wyłącznie. Kucnęła, chcąc zostawić zawiniątko na ziemi i uciec, lecz zawahała się przez moment. Po jej policzku spłynęła kropla deszczu. Po niej następna i następna. Diana z otwartymi ustami wpatrywała się w niebo, podczas gdy woda moczyła jej ubrudzone krwią ubranie i zlepione potem w strąki włosy.
-Pada. – szepnęła do siebie. To nie możliwe, nie w ETAP-ie... A jednak.
Chwilę później oślepiły ją setki latarek. Słyszała ujadanie psów i ludzkie głosy.
Dalej sen był bardzo niewyraźny.
Dorośli żołnierze odbierający jej dziecko i prowadzący do specjalnej ciężarówki, wypełnionej innymi ocalałymi. Jakieś kojące słowa, głaskanie po głowie... „Nie!” chciała krzyknąć do kobiety, oddalającej się z jej córeczką, lecz było już za późno. Drzwi zamykały się zostawiając ją w zupełnej ciemności.

Obudziła się rano z potwornym kacem. Powoli otworzyła oczy orientując się, że jej głowa spoczywa na nagiej piersi Caine’a, która powoli unosiła się i opadała w rytm jego spokojnego oddechu. Ostatnim co zapamiętała z ostatniej nocy, była droga na górę, do pokoju. Potem urwał jej się film, aczkolwiek ciąg dalszy wydawał się być oczywisty. Podniosła się i usiadła na krawędzi łóżka, starając się opanować zawroty głowy, poczym sięgnęła po leżącą na szafce obok szczotkę i zaczęła czesać swoje długie włosy, próbując przypomnieć sobie jak najwięcej szczegółów.
Czy to, co powiedział o nas, o rodzinie... Nie, zapomnij. Był pijany. Nie wiedział, co mówi. Kiedy odzyskasz Seenę nie będzie chciał cię widzieć, taki właśnie jest.
Nie wiedzieć czemu, ta myśl sprawiała jej ból.
Gdy odwróciła się w jego stronę, patrzył na nią. Swoimi wielkimi, migdałowymi oczami, które posiadały jedynie dwie osoby na calutkim świecie. Od czasu zakończenia ETAP-u sypiała z wieloma mężczyznami, lecz byli dla niej jak zabawki, nie znaczyli zupełnie nic. Zdarzali się lepsi od niego, jednak on...
Cóż, zapewne po prostu miała do niego sentyment, w końcu był jej pierwszym. Tak, tylko o to chodziło. Na pewno... Mimo to chciała wiedzieć, co kryje się pod dym spojrzeniem. Jakie myśli, wspomnienia. Po dłuższej chwili milczenia wstała i zaczęła szukać swojego uprania.
-Cholera. – zaczęła, spoglądając na zegarek. – Za cztery godziny mam kolejną rozprawę.
-Znowu?
Spojrzała na niego rozjuszona.
-Tak, to moje dziecko! Będę walczyć, póki mi go nie oddadzą.
Jestem jej to winna, dodała w myślach. Za to, że chciałam ją tam zostawić.
-Diano... – zaczął.
Spojrzała na niego z całą pogardą, na jaką było ją stać. Jego usta zadrżały przez krótką chwilę, lecz westchnął tylko.
-Podwieźć cię?
-Dzięki. – fuknęła. – Poradzę sobie.

* * *

Lemo

Druga część niewiele wyjaśnia.. Więc pozostaje mi czekać na trzecią Mruga

A ile Diana ma lat w tym ficku?
Czekam.. Wesoly

VeryOriginalNick

Wow. Jestem pod wrażeniem. Nie ma do czego się przyczepić. Me gusta

Bardzo ciekawy pomysł. Czekam na kolejną część.

Premit

Tak jak napisała Ginger Me Gusta! Tego ficka bardzo dobrze się czyta. Piszesz składnie zrozumiale. Zaintrygowała mnie historia, nigdy nie myślałam o losach Diany w ten sposób. Czekam na więcej!

Rose

Dopiero przeczytałam kolejną część, a już nie moge się doczekać następnej. Masz niesamowity styl, dbaj o niego;)

sunshine

Świetnie, mi się podoba. Pisz dalej, bo warto. Mruga

Maggie McKinley

Super, strasznie mi się podoba Wesoly

Wstawiaj szybko trzecią część, bo już nie mogę się doczekać xD

A, i jeszcze ile lat ma tu Diana?

Igniss

Dziękuję wam bardzo, to wiele dla mnie znaczy. Wesoly

Proszę, o to ostatnia część:

Roz.3

Zdenerwowana oparła się o drzwi do sali rozpraw. Ubrała się elegancko, długie włosy zebrała w wysoką kitkę, chciała wyglądać poważnie. Jak kobieta w pełni nadająca się na matkę. Choć nie sądziła, by dało to cokolwiek prócz zadowolonych min Paparazzich, którzy już zbierali się przed budynkiem.
Wytarła spocone ręce w spódnicę. Była już na miejscu, gdy zadzwoniono do niej z informacją, że proces odbędzie się dwie godziny później. Szykowali coś na nią, czuła to. Sędzia od początku był nastawiony przeciwko niej. Uważał, że po tym co przeżyła nie jest w stanie psychicznie być matką. Miały potwierdzać to jakieś badania, stwierdzające jej niedyspozycję. Do tego nie posiadała stałego zatrudnienia, a pieniądze z odszkodowania dla ETAP-owców kiedyś się skończą....
Prawie podskoczyła, gdy z klatki schodowej wyłonił się jej adwokat. W nim pokładała swoje ostatnie nadzieje. Kobieta która ostatnio sprawowała to stanowisko poradziła jej, by z ubieganiem się o prawa do dziecka poczekała, aż osiągnie wiek pełnoletni. Diana zbyt późno zorientowała się, że ta próbuje ją najzwyczajniej odwieść od celu. Ciekawe, kto ją nasłał. Na obecnego prawnika wydała prawie jedną szóstą otrzymanej forsy, a była to całkiem ładna sumka.
-Boże, może ty wytłumaczysz mi co się tu właściwie dzieje? – zaczęła, przełykając ślinę. Stalowe spojrzenie mężczyzny nijak nie pomagało się jej uspokoić.
-Znalazł się inny kandydat do dziecka, praktycznie w ostatniej chwili.
Dziewczyna na krótką chwilę zapomniała, jak się oddycha.
-Kto? – wydusiła tylko.
Nie musiał odpowiadać, wiedziała dobrze. I żałowała. Tak bardzo żałowała.

Całą rozprawę przeżyła jakby w transie. Testy psychologiczne Caine’a wypadły doskonale, właśnie kończył prawo, był ustabilizowany finansowo. Jednym słowem - miał przed sobą świetlaną przyszłość. Do tego był biologicznym ojcem dziecka.
Wybór Sądu był oczywisty.
Nie licząc chwil gdy przemawiał, nie spuszczał z niej wzroku, lecz ona wpatrywała się w ziemię. Nigdy nie nienawidziła go tak bardzo, jak wtedy. Odebrał jej wszystko. Młodość, zdrowie, dziewictwo... a teraz także i Ją. Jedyne, co jej zostało.

Po ogłoszeniu wyroku jako ostatnia wyszła z sali. Nie docierało do niej to, co przed chwilą zaszło. Gdy tylko spostrzegła go, stojącego samotnie na korytarzu, wszystkie duszone dotychczas emocje wypłynęły z niej z niezwykłą siłą. Wybuchła płaczem i zaczęła okładać go pięściami.
-Jak śmiałeś! Moje dziecko! Moja Seena, jak mogłeś! Nienawidzę cię! – zachłysnęła się, nie mogąc złapać tchu – Nienawidzę!
On jednak brutalnie złapał ją za nadgarstki i stanowczo odsunął od siebie.
-Uspokój się! – krzyknął nagle. Zamilkła na chwilę, nie przestając jednak płakać. – Nie miałaś szans, rozumiesz? Sąd uważa cię za niestabilną psychicznie i prędzej wyprowadzili by cię stamtąd w kaftanie, niż oddaliby ci dziecko! To był jedyny sposób, słyszysz co mówię?!
Nie wyglądała, jakby cokolwiek słyszała. Patrzyła tylko na niego swoimi wielkimi, pełnymi łez i wyrzutu oczami, barwy bezksiężycowej nocy.
-Dlaczego? – załkała tylko.
-Jestem wam to winny. – zaczął zmienionym głosem. – Tobie za to, że nie mnie przy tobie nie było. Kiedy się urodziła i kiedy dowiedziałaś się, że ma się urodzić. Za to, że nie próbowałem cię potem odszukać i za to, że wtedy, w pokoju, byłem zbyt dumny żeby powiedzieć ci, jak bardzo za tobą tęskniłem. A jej... – jego uścisk zelżał, a wzrok poszybował gdzieś daleko, po za otaczającą ich rzeczywistość. – Za to, że jest moją córką. Chcę, aby moje dziecko dorastało ze świadomością, że jest kochane. Przez własną rodzinę, z krwi i kości. Gdyby trafiła do kogoś innego i pewnego dnia dowiedziała się, że... – przełknął nerwowo ślinę. – W takiej chwili rozpada się cały twój świat. – spojrzał na nią. - Diano... Przepraszam cię. Za to teraz i za wszystko inne. Seena zamieszka teraz ze mną i... mam nadzieję, że ty także dasz mi drugą szansę.
Nie wiedziała co odpowiedzieć. Po prostu przywarła ciasno do niego łkając. Objął ją mocno.
-Diano... Diano nie płacz, ja...
-Och, zamknij się. – warknęła, wtulając głowę w jego ramię. Stali tak przez jakiś czas w zupełnym milczeniu. Tak jak wtedy, pięć lat temu, wpatrzeni w rozpościerającą się przed nimi błękitną barierę, zdecydowani, lecz zupełnie niegotowi na nowe, nieznane dotąd życie.

Maggie McKinley

Wow.
To. Jest. Genialne. Naprawdę świetny ff, chociaż krótki. :C Napiszesz jeszcze coś takiego np. z Samem, Bryzą lub Drake'iem? Twisted Evil

Canny

Wow, serio niezły ten FF. Ciekawy. :3

Rose

Kocham cię. Naprawdę, kocham.
Dobra, dość osobistych wyznań. Debitum to jest stanowczo mój ulubiony ff na tej stronie. Jest orginalny, świetnie napisany i jeszcze o Di i Cainie. Czego mozna więcej chcieć?

VeryOriginalNick

Dziękuję Ci, za tego ff. Świetnie napisany, aż miło się czyta. Skłania do przemyśleń nad dalszym losem dzieci ETAP-u. Naprawdę dobrze oddajesz nastrój, emocje. Krótkie, ale dobre opowiadanie.

Raczej nie czytam ficków, ale bardzo cieszę się, że trafiłam na Twój.

Lemo

Bardzo krótkie.. Ale poza tym jest.. jest.. cudowne! Genialne! Zniewalające! Czekam na następne ff. Może opiszesz, tak jak proponowała Maggie McKinley, losy innych bohaterów po zakończeniu ETAP'u?