Śmierć

Rose

Zakładam ten temat pod wpływem chwili ( jestem lekko roztrzęsiona i nie myśle zbyt trzeźwo) i proszę o zamknęcie go , jeśli nikt nie zechce pisać. Czy ktoś ma cos do powiedzenia na temat końca naszego życia?

Rexus Maximus · Gość

No, umiera się, a potem... zależy kto w co wierzy. Niebo, reinkarnacja, albo nic. Ja jestem za tym pierwszym.

ELiana · Gość

Ja też. U nas w 6 klasie 2 chłopaków zmarło, jeden z rodziną zatruł się czadem, a drugi bardzo ciężko chorował, na raka. A dziadek mój umarł parę dni przed tym, jak zaczęłam chodzić. Smutny

[*]

Lu.

zimowykalafior

Zobaczymy, jaką popularnością będzie cieszył się ten temat, ale ja myślę, że jest ciekawy i wart przedyskutowania.
W końcu śmierć to jedyna rzecz, jakiej możemy być tak naprawdę pewni. Nie ominie nikogo, nikomu nie odpuści, nie da się jej przeskoczyć.
Niektórzy niechętnie rozmawiają na takie tematy, pewnie po części dlatego, że każdy z nas (to naturalne) boi się momentu, w którym będziemy musieli odejść z tego świata.

Chciałabym wierzyć w reinkarnację, ale, szczerze mówiąc, to chyba mało prawdopodobne. Jezyk

ELiana · Gość

Kolęda dla nieobecnych ma dość pocieszający tekst.

leszczowata

Śmierć... Śmierć po prostu jest.

Czy boję się śmierci?
Nie, śmierci się nie boję. Raczej obawiam się tego co będzie po niej... Albo czego nie będzie.

Wiele osób chce umrzeć we śnie, niczego nie czując, ale ja wolałabym umierać w pełni tego świadoma. Chciałabym móc wtedy pomyśleć: "Oto tak kończę swój żywot, może nie wszystko było idealne, ale było!"

Nefeid

Kumiko

Jakby ktoś powiedział, że tylko głupiec nie boi się śmierci. Nigdy nie wiadomo kiedy po nas przyjdzie. Może jutro np mnie już tu nie będzie. To jest jedyny moment w naszym życiu, którego nie możemy zaplanować. Niektórzy żyją tak jakby śmierć ich nie dotyczyła. Powinniśmy być przygotowani ale nie żyć w ciągłym strachu. A tak naprawdę to co my wiemy o śmierci?

kakunia

Wierzę w Boga i wszystkie rzeczy, które to za sobą ciągnie, czyli w Niebo również.

Lu.

Gusia

Trudny temat i trudno mi na ten temat cokolwiek powiedzieć. Jak dotąd nikt z bliskich mi osób nie zmarł, a jak już to byłam bardzo mała. Ja nie rozumiem, jak można zabić drugiego człowieka a nawet zwierzaka. Ludzie się sami boją śmierci, ale ją zadają - i to jest straszne.

zimowykalafior

Cpt. Hetero · Gość

Ja jestem niewierzący i nie mam problemu. Nie wierzę w życie pośmiertne, piekło, niebo i czyściec. Śmierć = koniec.

Megumi

Cóż... O śmierci za dużo powiedzieć nie można. Po prostu jest i tyle, a czy jest coś potem? Ja kiedyś miałam różne teorie, ale teraz myślę, że nie ma "życia po życiu".
Ostatnio nawet zauważyłam, że najwcześniej umierają ludzie dobrzy, a takie zołzy itp. potrafią dobijać setki...

Poklaa

Ostatnio ten temat mnie nurtuje. Głównie dlatego, że szukałam sensu wiary, tego w co wierzę naprawdę i "jak to w rzeczywistości jest".

Głównie dlatego, że podobne myśli nachodziły mnie przed snem, starałam się myśleć o czymś innym. Wiadomo, ciemno, wyobraźnia pracuje, a ja zaczynam się bać.
Nie wiem, co będzie po śmierci - z resztą, nikt nie wie. Po prostu dochodzę do wniosku, że z czasem wszyscy i tak się przekonamy i nie warto zaprzątać sobie tym głowy, mimo ulotności i kruchości życia ludzkiego.

Ale nie da się, niestety. Jakoś nie mogę uwierzyć w powszechnie przyjęty obraz Nieba i Piekła. Weźmy przykład współczesnego nastolatka - jakby spojrzeć na to pod tym kątem, to gdyby taki przeciętny, nastoletni X umarł przed wyspowiadaniem się np. wpadł pod samochód i zmarł, trafiłby za swoje grzechy do Piekła. Czyli taki ktoś, właściwie nikomu nie wadzący i nie robiący nikomu świadomej krzywdy, zwykły człowiek, skończyłby po śmierci tak samo, jak taki Hitler czy Stalin. Dla mnie to niesprawiedliwe. Myślę, że źli ludzie będą cierpieć. Jednak to zło będzie inaczej zdefiniowane, niż poprzez grzechy narzucone przez Kościół. Jesteśmy w końcu tylko ludźmi. Jak powstrzymać się od gniewu, lenistwa czy zazdrości? Przepraszam, jeśli kogoś uraziłam.

Ostatnio czytałam "Dzienniki gwiazdowe" Stanisława Lema. Był tam jeden rozdział, w którym główny bohater spotyka człowieka, który stworzył duszę - świadomość trwającą przez wieki, która miała zapewnić nieśmiertelność, polegając na wiecznym trwaniu, samotnym, bez zmysłów. Jakoś tak utkwił mi w pamięci cytat: "Ludzie nie pragną nieśmiertelności. Oni po prostu nie chcą umierać."

Ale się rozpisałam.

A i tak nikt tego nie przeczyta. Nawet mnie się nie chce.

Daisy

Śmierć. Cóż mogę powiedzieć - nie myślę o niej i cieszę się każdym, nadchodzącym dniem. Nie wierzę w Boga, mimo, że moi rodzice tego nie przyjmują do wiadomości. Nie wierzę w raj, niebo, piekło. To dla mnie nie istnieje. Uważam, że niczego nie ma po śmierci.
Wolę o tym nie myśleć, jest to dla mnie drażliwy temat - rok temu, na początku września, na sali gimnastycznej zasłabł na lekcji w-f chłopak. Próbował go ratować mój wychowawca, lecz zmarł w szpitalu, niestety. Wydarzenie było dość głośne - mówiono o tym na Onecie, w Faktach... Wstrząsnęło mną to, i chyba właśnie po tym zaczęłam doceniać każdy, następny dzień.

ELiana · Gość

Ja miałam podobnie jak Daisy. Każda śmierć, zwłaszcza osoby młodej, jest szokiem.

Muffy

Gdzieś spotkałam się z tezą, że zwyczajnie koniec istnienia jest niebem. Już nas po prostu nie ma, więc jesteśmy wolni od zła i grzechu. To mi się wydaje ciekawe, choć w takim razie znaczyłoby, że piekło to właśnie życie.
Nie mam pojęcia, co będzie po śmierci. Nie wierzę, że nic, ale nie wierzę też, że trafimy gdzieś do aniołków albo piekielnej otchłani. Wiecie, jakoś normalnie się nad tym nie zastanawiam. Ale uważam, że skoro człowiek żyje sobie przeciętnie z osiemdziesiąt lat to trzeba nasz czas wykorzystać jak najlepiej. Bawić się, wyszaleć, cieszyć, nie tracić czasu na zadumę ani rozpacz.
Była kiedyś taka książka - teraz sobie nie mogę przypomnieć tytułu. Coś tam z lodem. W każdym razie pojawiał się tam taki motyw, że człowiek został gdzieś uwięziony, chyba podczas podróży w czasie, i została wyłącznie jego świadomość. I nicość. Na wieczność. To chyba najgorsza tortura jaka może być. I tak jakoś jak słyszę słowo "śmierć" to zaczynam rozmyślać, czy tak może wyglądać koniec. Nie ma ciała, zostaje świadomość, gdzieś uwięziona.
Ostatnio stwierdziłam, że nie chcę być pochowana pod ziemią. Gdyby tak przyjrzeć się krytycznym okiem, to trochę dziwne. Dzielić miejsce pochowku z robakami i innymi okropnościami. I chciałabym umrzeć w taki sposób, bym wiedziała, że spróbowałam wszystkiego, spełniłam się. I najlepiej jako ktoś, kto zostawił po sobie trwały ślad i nie zapomną o nim pokolenia. To okropne, jeśli wiesz, że kiedyś nikt nie będzie o tobie pamiętał. Nikt nie wspomni twojego imienia. Dlatego chciałabym żeby została po mnie jakaś, jakakolwiek twórczość. I powiem szczerze - dostaje lekkiego szału na myśl, że mogłabym umrzeć jako szara jednostka, znacząca coś tylko dla rodziny. Wiem, że to dziwne. Zdałam sobie ostatnio też sprawę, że po części też dlatego piszę pamiętnik - bo ktoś może go kiedyś znaleźć i o mnie przeczytać.

Kumiko

heroin(e)

Co za nastrajający pozytywnie temat^^
To ja zapisze mądrość pochodzącą z kółka psychologicznego:
Celem każdego życia jest śmierć
I inną wyniesioną z lektury komixu o śmierci
Życie to śmiertelna choroba weneryczna.

Candace