[Fan-fick] Utopia

Rose

Diana

Śniłam. Śniłam o Skye, o Holly , o Samie, Astrid i Cainie. O innej sobie. To nie był koszmar. Tak właściwie , to to był piękny sen. Nie chciałam się budzić. Sceneria przypominała nieco… naprawdę? To był park wokół Coates. Kto by pomyślał, że to wciąż jest we mnie…
Właśnie zapada jesień i liście lśniły na złoto, ale w powietrzu wciąż wisiało letnie ciepło. Leżałam na trawie i opierałam się o Caina. Uśmiechał się, ale milczał i powoli gładził mnie po włosach jedną ręką. Drugą obejmował wtuloną w niego małą dziewczynkę. Spała, ale po chwili otworzyła oczy i ziewnęła przeciągle. Wpatrywałam się w nią zachwycona. Skye ostrożnie odgarnęła z twarzy swoje długie, czarne loki i uśmiechnęła się delikatnie. Z daleka dobiegł mnie cienki dziecięcy śmiech. Na huśtawce na drzewie huśtała się Holly, jakby z każdym ruchem będąc bliżej nieba. Z tyłu, w połowie skryta za potężnym bukiem o którego się opierała, stała Astrid, wpółobięta przez Sama, który wtykał jej liście we włosy. Dziewczyna śmiejąc się , odganiała go, ale i tak obydwoje skończyli na liściach, przysypywani kasztanami przez Holly, która zeskoczyła z huśtawki, żeby dołączyć się do zabawy.
Tak powinno być. Ale tak nie jest.
- Diano, Diano obudź się!- natarczywy głos Caina wdarł się do mojej świadomości, a sen zaczął mi umykać. Zacisnęłam powieki, chciałam zatrzymać choć trochę, trochę jesiennego ciepła, trochę zapachu liści i trochę Skye…
Ale rzeczywistość zawsze wygrywa.
Usłyszałam, jak coś z głuchym łoskotem upada na ziemię i otworzyłam oczy. Było jeszcze ciemno. Caine na kolanach klęczał na podłodze i trzymał na rękach nieruchomą Rose. Długie, pręgi jak po uderzeniach batem krwawiły wszystkie na raz, więc zdawało się , że nie jest ona dziewczyną, tylko jedną, wielką krwawa raną.
Najgorsze było to…
Że ja znałam te rany. Że wiedziałam jakie blizny po nich zostają.
Ze świstem wciągnęłam powietrze przez zaciśnięte zęby. Poderwałam się na nogi i podbiegłam do łóżeczka Holly. Jednym ruchem porwałam małą na ręce i przytuliłam do siebie . Wciąż spała. Niech śpi. Niech tego nie widzi, tego bym chyba nie zniosła.
- Drake…- jęknęłam cicho. – Drake. Gdzie on jest? Co się dzieje?
- Nie wiem… Diana, nie wiem…- wyszeptał cicho Caine próbując jakoś zatamować krew, wypływająca z nieruchomej Rose. Jego przedramiona lśniły czerwienią w ciemności, tak jak jego czarne oczy.
- Ona nie żyje. Caine , zostaw ja musimy uciekać…- mój głos brzmiał głucho. Słyszałam to. Ale co miałam zrobić? Byłam kompletnie rozbita.
- Nie zostawię jej. Lana…
- Dla niej już jest za późno.- teraz usłyszałam błagalną nutkę.- Proszę cię, chodźmy stąd. Zabierzmy Holly i chodźmy .
- Gdzie?- podniósł na mnie wzrok.- Gdzie mamy iść Diano? Nie mamy domu. To ci ludzie… to dzięki nim trzymamy się razem… Chcesz znów uciekać? Jeszcze raz? Jeszcze raz stchórzyć? Nie pamiętasz co się stało ostatnim razem?
Spuściłam głowę. Pamiętałam, a jakże.
- Dałem mu umrzeć Di. Dałem mu umrzeć, a jej tam zostać…- głos my się załamał, jakby nie mógł w stanie dalej mówić.- Nie będę uciekał. I ty też nie.
Pokusiłam się na ostatni, najcięższy cios.
- Holly.
- Oni by nie chcieli, żeby nauczyła się uciekać. Chcieliby, żeby została i walczyła.
- To małe dziecko!
- Tego się uczy od dziecka. Inaczej..- zaśmiał się; smutno i gorzko- Inaczej musisz się oduczać, kiedy dorośniesz, a to o wiele trudniejsze.

sunshine

Wow, Pani Genialna. Gratulacje, to jest z każdym postem lepsze! Ten kawałek o śnie Diany- mistrzostwo! Proszę, nie uśmiercaj Rose...

Eveleine

Kira

WOW...
To jest... to jest... Nie ma słów, żeby opisać wasz geniusz. "Utopia" to mój ulubiony fick na tym forum. Zgłoście się do jakiegoś wydawnictwa(Jaguar, Jaguar...*nuci pod nosem*)
i wydajcie to jako książkę. Wtedy polecę do Empiku jak na skrzydłach, żeby tylko mieć to arcydzieło na półce

.
Tylko... Dlaczego tak długo nic nie wstawiacie?!
I proszę was nie zabijajcie Rose... Zabijcie Astrid Twisted Evil

.

Cukierkowa

Boże, nigdy nie czytałam lepszego fan-ficka! Chociaż dziś odkryłam Utopię i przeczytałam od pierwszej strony do ostatniej i, że może coś pominęłam, bo czytałam to bardzo szybko, to jednak od początku wiedziałam, że Utopia jest super! Więc piszcie do jakiegoś wydawnictwa (Jaguar?), niech opublikują Utopię w formie książki! Chcę egzemplarz z autografem!

Lemo

Dziewczyny nie wiem co wy ze mną zrobiłyście że siedzę w środku tygodnia, o 1:25 na forum i czytam waszego ficka od początku. I jestem jak najbardziej 'za', jeśli chodzi o wydanie tego.. tego cudu w formie książki. Ustawiłabym ją na honorowym miejscu. Macie talent, moje drogie, nie zmarnujcie go!
Czekam.. Wesoly

Ollaa XD

Wow.....
GENIALNE!!!
Naprawde genialne Wesoly

Cukierkowa

Jesteście okrutne! Do tej pory nie wstawiłyście kolejnego rozdziału!

Wstawiać i to już!

Kira

My tu umieramy z niecierpliwości! Wstawcie następną część, proszę was!
Mogę was nawet błagać na kolanach *klęczy i prosi* proszę, proszę, proszę!

Lemo

Diana-Ladris dołączam się do Ciebie!
*klęczy i prosi razem z Dianą-Ladris*
Czeekam! Wesoly

Rose

Hope

Możesz zabrać wszystko co mam.
Możesz zniszczyć wszystko czym jestem, jakbym była zrobiona ze szkła, z papieru.

Co nie znaczy, że zwyciężysz.

Tyle lat.
Tyle dni.
Tyle krwi.

No, ale żyję, prawda?
To nie jest koniec. Mogłam być małą dziewczynka, którą wydzierało sobie Zło i Dobro- dziewczynką o niebieskich oczach ojca i złotych pasemkach po matce, którzy zginęli. Mogłam być dziewczynką, która żyła z dnia na dzień, z minuty na minutę, która zawsze liczyła uderzenia serca i czekała, aż zostanie jej życie odebrane. Dziewczynką, która zawsze wiedziała, że gdzieś powinna być jeszcze druga dziewczynka- z czarnymi włosami, czarnymi oczami, piękna pięknem gwiazd, nocy, krwi i mroku.
Która wciąż się uczyła bycia niezniszczalną.
Ale przeżyłam tyle lat.
Było trudno. Nie tylko mnie- było trudno Di i Cainowi, Briannie i Jackowi i Jill i Johnowi i Lanie i Sanjitowi.
Było trudno podobnym do mnie- Masonowi, Finnowi, Jodelle i małej April.
Zapewne byłoby trudno też Skye.
Było trudno moim rodzicom.
Teraz żyjemy w enklawie- chyba tak można to nazwać. Nowy przewodniczący ONZ uznał, że ta cała obława jest chora i bezsensowna. Odkrył Amerykę, nie?
A nowy prezydent jest zbyt zajęty kwestią wojny nuklearnej, żeby się przejmować Kwestią Perdido Beach.
Ludzie nie byli tak łaskawi, ale nic nie szkodzi- mamy nowy dom, taka małą wysepkę na Hudson River w Nowym Jorku.
Jestem szczęśliwa, bo mieszkaliśmy w o wiele gorszych miejscach.
Jestem szczęśliwa, bo tu nikt nas nie wytyka palcami, nikt nie strzela i nikt nie płacze.
Jestem szczęśliwa, bo choć zła nie da się zniszczyć, można je pokonać.
Dziękuje Caine’owi, że wtedy nie uciekli. Dziękuję za tamtą noc.
Bo choć przegraliśmy tyle bitew, wygraliśmy wojnę.
Czasami wciąż słyszę te odgłosy, widzę obrazy- chlast macki, przeraźliwy, zielony… tak, bo może być zielony… chichot Gai i Giselle, która uratowała nas wszystkich… choć zabiła samą siebie…
Nie mówię o tym nikomu
Nie Dianie, która obwiązuje mi szalik na szyi już we wrześniu, boi się o moje płuca i boleje nad moją znajomością hiszpańskiego
Nie Caine’owi, który mierzwi mi włosy, kiedy wraca ze swojej podłej pracy i woła do mnie ,, Cześć, młoda’’, a jego pokryta bliznami twarz wygląda dla mnie jak twarz księcia z bajki.
Nie Masonowi, gdy leczy kolejny siniec, jakiego dorobiłam się łażąc po złomowisku, ani Lanie
Nie Briannie, nie Jackowi
Nie Danielowi- choć może potrafiłby to zrozumieć, jak zrozumiał wszystko inne- każdą łzę, całą moją i naszą pokręconą historię, mimo, że nie wychowywał się w drodze, jego rodzice żyją i dorastał w Chicago.
Wciąż się boje, że kiedyś posłucha swojej matki i przestanie mnie całować.
Mówię. Tylko sama sobie.
Ale to tylko wspomnienia, wiecie?
Tylko wspomnienia.
To dobry świat, nawet jeśli nie mój. Urodziłam się w nim, ale nie należę do niego.
Należę do świata kojotów mówiących po angielsku, do świata latających węży, dzieciaków z bronią w ręku i do świata księżycowej nocy, w która mój ojciec szeptał mojej matce tysiące i jedno słowo do ucha.
Do świata ludzi, mojej rodziny, w którym już nie żyją, a za którym tęsknią.
Należę do ETAP-u, Świata Za Kopułą, świata który znam tylko ze snów i historii.
Za krew mojej, matki, za krew mojego ojca.

Bo ETAP nie był utopia, ale rzeczywistość nie jest wcale lepsza. To my musimy sobie utopię zbudować. Z każdym dniem, z każdą minutą.

Cukierkowa

Boże, to jest piękne. Popłakałam się. Naprawdę. Takie jakby... Nie mogę się wysłowić! Ale to jest cudo. Chociaż było kilka literówek to co tam, to jest przecudowne.

Wspomnienia Hope...

Zaraz, zaraz! Jakie wspomnienia!? To nie może być koniec! Weź nie mów, że to koniec! To nie może być koniec! Nieeeeeeeeeeeeeeeee...
*4 godziny i 2000 chusteczek do nosa później*
...eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!

Dlaczego nam to robicie?! Nie macie prawa! Powiedzcie, że to tylko takie... no nie wiem co. Ale żeby to się nie kończyło!

Nefeid

Piękne zakończenie, zgrabne i z klasą. Całkiem prawdziwe.
Gratuluję wam dziewczyny, wam obu, tego wspaniałego opowiadanie, które czytałam zawsze z zapartym tchem i czekałam na każdą część jak na objawienie. Dziękuję.

Kira

Miałam łzy w oczach, gdy to czytałam. Szkoda, że to już koniec... Rose, Nicole jesteście moimi idolkami. Dziękuję wam za to piękne opowiadanie. I powtarzam- wydajcie je jako książkę.

Cukierkowa

Czyli to koniec? A jednak! A miałam taką nadzieję, że może coś jeszcze...

Ale i tak, chociaż to zakończenie to naprawdę przepiękne.
Mówię wam wydajcie to jako książkę!

Lemo

Mam. Łzy. W oczach. Dokonałyście niemożliwego. Zakończenie genialne, jak już ktoś powiedział 'zgrabne i z klasą'. Smutne, że to już koniec. Ale zrobiłyście im dobre zakończenie. Mogłybyście napisać jeszcze jeden ff, o losach Holly.

Rose

Dziekuję wam ludzie- dziekuję wszystkim, tym którzy czytali od początku, którzy włączyli się w środku, a najbadziej tym, którzy wytrwali do konca. Trochę nam to zajęło, ale Utopia wreszcie ,, dobiła do portu'', żeby się posłużyć porównaniem do statku;)
Przede wszystkim dziękuje jednak Nicole- która pomogła rozwinąć mój pomysł w coś o wiele lepszego niż było w założeniu, która wciągała bohaterów w kłopoty, które nawet nie przyszły mi do głowy. Jeśli kiedyś odwiedzisz to forum, to proszę sprawdź, czy zakonczenie ci się podoba- jeśli nie, napisz swoje własne, jeste mpewna, że będzie lepsze niz moje;)

sunshine

Nie, nie! Proszę... Jakie piękne zakończenie, prawie się popłakałam. Kocham Utopię i kocham twój talent! Takie pytanko mi się na usta ciągnie...
- Czy weźmiesz się za coś nowego?? Wesoly

Cukierkowa

Tak! Tak! Napisz coś jeszcze!

A co do Utopii, czytam to zakończenie chyba dziesiąty raz i dalej mam łzy w oczach.

Dlaczego to zrobiłyście?! Musiałyście kończyć?! Właściwie, Rose czemu skończyłaś?

Nefeid

Bo był na to czas - opowiadania ciągnące się w nieskończoność tracą swój urok.